Kada su se u ovom ratu za dugih noćnih bdjenja oko 1943. do 1944. od vremena na vrijeme čuli Titovi topovi kako gunđaju čitave noći oko Zagreba, često sam prisluškivao toj noćnoj grmljavini. Uvijek mi je pred očima bila jedna te ista slika iz godine tridesetsedme: sjedi Tito pred pergamenom fjorentinske svjetiljke, u žućkastom sjaju rasvijetljenog gregorijanskog korala sa starinskim, četverouglastim notama kvadrakvartama u krvavoj, transparentnoj boji karminskih slova, i priča o kumrovačkom Nokturnu. Grme njegovi topovi, traje sudbonosno ratno bdjenje, a ja mislim u svojoj samoći: gle, Tito budi Kumrovec iz hiljadugodišnjeg sna! Tito se pobunio protiv srednjeg vijeka, on je našao izlaz, on plovi punim jedrima i njegove galije putuju u sigurnu luku pobjede.
Miroslav Krleža, jedan od najuticajnijih hrvatskih i jugoslovenskih pisaca 20. veka. Pre rata je pripadao komunističkom pokretu, ali se u vreme Staljinovih čistki posvađao sa komunistima. Po izbijanju rata se nije priključio partizanima već je ratne godine ostao da živi povučeno u Zagrebu. Nakon rata je postao uticajna ličnost u kulturi nove Jugoslavije.
(Fofografija: Partizanska artiljerija dejstvuje tokom bitke za Knin 1944.)
Slike partizana 