Braća Jovanović, Milutin i Ostoja (dvojica u prvom planu), iz Kadine Luke kod Ljiga, zarobljeni borci Suvoborskog partizanskog odreda, u Sabirnom logoru Organizacije Tot na beogradskom Ušću, u leto 1942. Milutin i Ostoja, kao i drugi borci Suvoborskog odreda, uhvaćeni su od četnika, nakon raspuštanja odreda, i četnici su ih predali Nemcima. Braća su najpre 19. maja 1942. iz logora u Šapcu, zajedno sa 30-ak boraca Suvoborskog odreda premešteni u Prihvatni logor na Starom sajmištu koji se nalazio nekih 200-300 metara od logora Organizacije Tot.
Na Sajmištu i na Ušću logoraši su mučeni glađu i raznim oblicima torture. Ubijanja logoraša batinama bila je svakodnevna pojava, naročito na Sajmištu. Milutin i Ostoja su u leto 1942. deportovani u neki od nacističkih logora u Trećem Rajhu gde su ubijeni.
Sabirni logor Organizacije Tot nalazio se naspram Kalemegdana, na mestu današnjeg parka između tržnog centra „Ušće“ (bivša zgrada CK) i Muzeja savremene umetnosti. Sastojao se od nekoliko desetina drvenih baraka. Šetači na Kalemegdanu mogli su da čuju krike iz logora na Ušću, kao što su Beograđani mogli da čuju krike sa Sajmišta. Pošto tada na Ušću nije bilo nijednog drveta, šetači su jasno mogli da vide polužive kosture kako šetaju „apelplacom“. A Bojan Dimitrijević tvrdi da Milan Nedić nije znao šta se dešavalo u logoru na Sajmištu! Naravno da je znao gde su završile Jevrejke sa decom iz Beograda i drugih gradova Srbije i naravno da je znao da su ih njegovi nacistički gospodari ubili. Ceo Beograd je znao za „dušegupku“. Nakon što su Nemci pobili Jevreje u Jevrejskom logoru na Sajmištu (zaključno sa 9. majem 1942) na istom tom mestu organizovan je Prihvatni logor za zarobljene ustanike sa Kozare, iz zapadne Srbije i drugih krajeva. Oni nisu ubijani u „dušegupki“ kao jevrejske žene i deca, već su batinani do smrti ili su umirali od gladi, iznemoglosti ili robovskog rada u filijalama Organizacije Tot (jedan takav logor-radilište bio je na Ostrovičkoj adi na Dunavu, kod Kostolca gde je umro velik broj logoraša na seči šume u močvarama). Oni koji nisu ubijeni slati su u druge logore. Mnogi su završili u logorima u severnoj Norveškoj.
Stražari u oba logora uglavnom su bili Folksdojčeri iz Banata i Srema.
Slike partizana 